शून्यता ( पारमिता उपन्यास अंश) डा. दोस्ती रेग्मी ।

शून्यता 

त्यसवर्ष सिल्भिया पदयात्राका लागि लाङटाङ पुगेर आउनुभएको  रहेछ । हरेक पदयात्रामा राजु दाइले  नै  उहाँलार्ई साथ दिनुहुन्थ्यो  । राजु दाइकै  फे सबुकबाट मै ले  सिल्भिया ने पालमै  भएको  थाहा पाएको  थिएँ । 

सिल्भियालाई भेट्न म बुढानीलकण्ठको  पार्क भिलेज रिसोर्टमा गएँ ।

उही हिउँजस्तो  सेतो  कपाल र आकाश जस्तो  निलो  आँखा ।

 सिल्भिया बाल्को नीमा बसेर कफी खाँदै  हुनुहुन्थ्यो  । शिवपुरी डाँडा माथिबाट बादलका झुण्डहरू ओरालो  लाग्दै  थिए । बगैँचामा लोखर्के हरू कुदि®हे का थिए । धुपीका रुखहरू स्वागतका लागि नमस्ते  गरे झैँ ठिङ्ग उभिइरहेका थिए । घाममा बाँकी रुखहरूका पालुवा र पातहरू ऐना जस्तै  टल्किरहेका थिए । त्यहाँको वातावरणले  एउटा ताजगी चारै तिर छरिरहेको  थियो  । लागिरहेथ्यो , म शीत हुँ र त्यो  सम्पूर्ण माहोल र परिवेश बिहान हो  । 

म सिल्भियाको  नजिक पुग्ने बित्तिकै  उहाँले  उठेर मेरो लागि बस्ने  कुर्सी अलिकति मिलाइदिनुभयो  । स्वागत र अपनत्वको  त्यो  भावप्रति मैले  आँखामा हार्दिकता र ओठमा खुसी छल्काइदिएँ । सिल्भियाले  मेरो लागि कफीको  अर्डर दिनुभयो  । मभन्दा पाँच सात कदम पर थोरै बायाँतिर एउटा भँगेरा चुच्चोले भुइँमा केही कोट्याइरहेको थियो। एउटा लोखर्के आफू नजिक आउँदै गरेको देखेर भँगेर भुर्र उड्यो। 

“हाउ इज योर लाइफ ?” म झसङ्ग भएँ, किनकि भँगेरा उड्नु र सिल्भियाले यो प्रश्न सोध्नु एकैचोटी भएको थियो।

 मैले  लामो  स्वास लिएँ र भनेँ, “हुन त जिन्दगी पहिले  पनि थियो , अहिले पनि छ । म पहिला पनि थिएँ, अहिले  पनि छु । तर अचेल यस्तो  लाग्छ पहिले जिन्दगीले  मलार्ई जिउँथ्यो , अहिले  म जिन्दगी जिउँदै  छु । पहिले  जिन्दगी कर्ता म क्रिया थिएँ, अहिले  म कर्ता जिन्दगी क्रिया बनेको  छ ।” 

सिल्भियाको  प्रश्न थियो – “कहिले  कर्ता बन्ने  कहिले  क्रिया बन्ने , कहिले क्रियाको  पनि प्रतिक्रिया बन्ने  । त्यो  भन्दा पर तिमी को  हौ  त ?” 

मैले आँखा चिम्लेर आफैँलार्ई नियाल्न खोजेँ। त्यो कर्ता कतै छ जस्तो लाग्यो , पछ्याएँ तर त्यो  त्यहाँ छँदै  थिएन । 

“खोज आफूलाई ।”

 सिल्भियाले  मलाई शिष्यलाई गृहकार्य दिएजसरी भन्नुभयो  । मैले  आँखा चिम्म गरेर आफूलाई पछ्याएँ । एकाग्र हुँदै  गएँ । चराहरूको  चुहचुह र हावाका मसिना झोँकाको  मिश्रित आबाजले  कानलाई कोट्याइरह्यो  । एउटा अलौकिक शीतलताले  शरीरलाई कुतकुत्याइरह्यो  । 

केही छिनपछि त्यो सब बिर्सेर, आफैँलाई अझै खोज्दै गएँ। निक्कैबेरसम्म सिल्भियाको  कुनै  आबाज आएन, मानौँ खोज उहाँपनि आफ्नो  गरीरहनुभएको थियो। 

खोज्दै  जाँदा आफैँलाई, मैले  पत्ता लगाएँ, त्यहाँ त शून्य मात्र थियो  । त्यो ‘म हो’ भने कतै थिएन। 

कर्ता र क्रियाको  भूमिका भन्दा पर एउटा तटस्थता हुन्छ । त्यही तटस्थतामै शून्यता हुन्छ । अनि त्यही शून्यतामै  सबै  अभिनव सम्भावनाहरू हुन्छन् । 

मैले  “म दुवै  होइन शून्य हुँ” भनेँ । 

सिल्भियाले मुस्कुराउँदै मुन्टो हल्लाउनुभयो। टेबलमा कफी आइपुग्यो। सिल्भियाले  मेनु मतिर सार्दिंदै  अरू के ही अर्डर गर्नका लागि आग्रह गर्नुभयो  । मैले नास्ता गरीसकेको बताएँ।

 शिवपुरीबाट झरेको  एक झुण्ड बादलले  घामलाई छेकिदियो  । मन्द शीतल हावा चलेको  थियो  । रुखका पातहरूले  मानौँ सङ्गीत भेटेका हुन्, नाच्न थाले  । 

कफीको  पहिलो  सिप लिएँ । त्यसको  तातोले  जिब्रोलाई आनन्द दिलायो  । त्यो  आनन्द समग्र चेतनामा फैलिँदै  गयो  । क्रमैले  अर्को , अर्को  सिप लिएँ । म शून्य हुँ – मभित्र बारम्बार यो  ध्वनिको  परावर्तन भइरह्यो  । म शून्य हुँ ।शून्य । शून्य ।

 सिल्भिया पनि त्यही शून्यतामा बाँच्ने  मान्छे  । 

शून्यता सिल्भियाको  सेतो  कपाल र चाउरिएको  छालाभन्दा प्राचीन थियो  । शून्यता ती पहाड, हिमाल, ढुङ्गा र माटो , घाम र बादल, जून र आकाश, प्रकाश र ध्वनि, दृश्य, गहिराइ र उचाइ धेरै  थोकभन्दा प्राचीन थियो  । 

शून्यता सिल्भियाको  आँखा जस्तै  गहिरो  थियो  । शून्यताकै  अभ्यास र अनुभवका लागि अर्को  दिनदेखि सिल्भिया विपश्यना जाँदै हुनुहुन्थ्यो। शिवपुरी जङ्गल नजिकैको स्वर्णिम विहार देखाउँदै सिल्भियाले मलाई आफ्नो  विपश्यना गर्ने  ठाउँ देखाउनु भएको  थियो  ।

******************